මෙකළ සිල් මාතාවගේ තත්වය..

දන්දීම්, චීවර පූජාවන්, පෙහෙවස් සමාදන් වීම, ධර්ම දේශණා ශ්‍රවණය කිරීම්, භාවනා වැඩසටහන් වලට සහභාගී වීම් වශයෙන් සෑම බෞද්ධ රටකම කාන්තාවන් මූලික භූමිකාවක් ගන්නා බව ඕනෑම අපක්ෂපාතී නිරීක්ෂණකයෙක්ට දක්නට හැකි අවිවාදාත්මක කරුණකි. ඔවුන් බොහෝ සැදැහැ සිතින් මව්වරුන් මෙන්, සහෝදරියන් මෙන් කැපකිරීම් කොට විහාරාරාම වලට සහ සංඝයාට උපකාර, උපස්ථාන කරති.

දහම් පාසල් ගුරුවරුන් ලෙස ද වැඩිමනක් කාන්තාවන් විසින්ම සිදු කරන ඉගැන්වීම් වලින් ද පෙනී යන්නේ ඔවුන් මෙකළ ද ධර්මය පැතිරවීමට පවා බොහෝම ලොකු සේවයක් සපයන අයවලුන් ලෙස ය..

එයට ථේරවාදී සම්ප්‍රදාය අනුගමනය කරන අප සියල්ලෝම කෘතවේදී විය යුතු ම ය.

ඔවුන්ටත් මේ ගෞතම තථාගත ශාසණයේ පිහිට පිළිසරණ ලැබීම පිණිස එදා ආනන්ද මහා ස්වාමීන් වහන්සේගේ උනන්දු කරවීමෙන් ප්‍රජාපතීන් වහන්සේ ලබා ගත් භික්ෂුණි භාවය ක්‍රමයෙන් වර්ධිත භාවට පත්ව දෙවන පෑ තිස් සමයෙහි සංඝමිත්තා මහ රහත් මෙහෙණින් වහන්සේ විසින් ලංකාවට ගෙන එන ලදුව ලක්දිව ද මේ සැදැහැති කාන්තාවන්ට බුදු සසුනට ඇතුලුව ගිහි භාවයෙන් මිදී සංඝයා වශයෙන් සීලයක, ප්‍රතිපදාවක හික්මී සසුන් කටයුතු පහසුවෙන් කරගන්නට අවස්ථාවක් ලැබුණි.

ක්‍රමයෙන් සංඝමිත්තා මහ රහත් මෙහණියගේ පරිනිර්වාණයෙන් පසුව මහා විහාර, අභයගිරි, ජේතවන යන කොටස් තුනකට බෙදී සිටි එවකට වැඩ සිටි භික්ෂුණි සංඝයා වහන්සේලා කාලයත් සමග පිරිහීමට පත් වෙමින් තිබුණු බව දක්නට ලැබෙයි.

සුචරිත වර්ධනයත්, ධර්ම සේවයත් අතින් විශාල සේවයක් එ් වන විටත් කරමින් සිටි මේ භික්ෂුණි සංඝයා වහන්සේලා අනුරාධපුර යුගය අවසන් වන කාලයෙහි දුර්වල තත්වයක සිට ඇති බව නොයෙක් ග්‍රන්ථ වල ඉතහාසයෙන් දක්නට පුලුවන් කමක් ඇත.

4 වන මිහිදු රජුගෙන් පසුව මේ භික්ෂුණි සංඝයා ගැන විශාල තොරතුරක් ඉතිහාස ග්‍රන්ථ වල සඳහන් නොවන බැවින් ද, එකලම පිරිහී ගිය භික්ෂු සංඝයාගේ උපසම්පදාව ථේරිය වංශය පිරිසිදුව පැවති බුරුමයෙන් ගෙන එන විට ද භික්ෂු උපසම්පදාව පමණක් ගෙන්වා කරවූ බැවින් ද එකල වන විට ථේරීය භික්ෂුණි සංඝයා වහන්සේලා වැඩ නොසිට ඇතැයි නිගමනයට ආ හැකිය.

මේ තරම් ඉක්මණට භික්ෂුණි ශාසණය අතුරුදන් වීමට බලපෑ කරුණු ගණනාවක් ගැන ලිවිය හැකි ය. එයින් ප්‍රධානම කරුණ වන්නට ඇත්තෙ ඔවුන්ට පණවනු ලැබු තියුණු සිල්පද ය.

භික්ෂුවක් පාරාජිකාවට පත් වීමට මෛථූන ධර්ම සේවනයේම යෙදිය යුතු ය.

භික්ෂුණියකට එය දණහිසෙන් උඩ ස්පර්ශ කිරීමක් ඉවසූ මාත්‍රයෙන් පාරාජිකාවට පත්වන තරම් දැඩි ලෙස ඒ සිල් පද පණවා අැත. භික්ෂුවටත් වඩා වැඩි වූ සීලයකින් යුක්ත ඔවුන්ගේ පෙර පාරමී පිරුණු පිනැත්තියන් එතෙර වූ පසු පින් මදිවුන්ට සසුන පවත්වා ගත නොහැකි වන්නට ඇතැයි සිතීම එහි සිතිය හැකි සාධනීයම කරුණකි. මේවා සලකා බැලූ විට ඔවුන් එතරම් කල් පැවතීමම පුදුම සහගත කරුණක් බව අපට නොයෙක් වර සිතී ඇත.

දෙවැනි කරුණ නම් මිහිදු රජු සමයේ ඇති වූ වියවුල් තත්වයන් මත ඔවුන්ගේ පැවත්මට ඇති වූ හානිය විය හැකි ය. එකල බොහෝ භික්ෂුණින් සසුන හැර යන්නට ඇතැයි සිතමි. කෙසේ නමුත් විජයබා රජුගේ අවසන් කාලය වන විට භික්ෂුණි සංඝයා සසුනෙන් අතුරුදන්ව සිට ඇත.

අනුරාධපුර යුගයෙන් පසු පැමිණි පොළොන්නරු යුගය වන විට භික්ෂුණි සංඝයා අභාවයටම පත්ව සිටි බව පොළොන්නරු යුගයේ සම්පාදනය වූ විනය විනිච්ඡය ටීකාවෙහි එම ටීකාචාර්‍යයන් වහන්සේ වන සාරිපුත්ත සංඝරාජ මා හිමිපාණන් වහන්සේ විසින් සඳහන් කරන "මෙකළ භික්ෂුණි සංඝයා නොමැත" යන සෘජු ප්‍රකාශයෙන් ලෝකයේම කොතැනකවත් භික්ෂුණි සංඝයාගේ පැවත්මක්⁣ ඒ වන විට නොපැවති බවට තහවුරු වෙයි. (ඉමස්මිඤ්ච කාලෙ භික්ඛුනිසංඝො නත්ථි )

ඒ කරුණු එසේ නම් එසේනම් මේ දැන් පවතින භික්ෂුණි සංඝයාගේ කථාව කුමක් ද ? ඔවුන් උපසම්පදා නැති ද ?

⁣මේ ගැන සැලකිල්ලෙන් අධ්‍යනය කල යුතු ය. මේ අභාවයට පත් වූ භික්ෂුණි සංඝයා නැවත ප්‍රතිෂ්ඨාපනය පිණිස බොහෝ අයවලුන් විසින් උත්සහ දරා ඇති බව ඉතිහාසය පිරික්සා බැලීමේදී දක්නට ලැබෙයි.

1928 දී තායිලන්තයේ දී ගත් එබඳු එක් උත්සහයක් නිසා තායිලන්තයේ භික්ෂූන්ට කිසිම හේතුවක් මත සාමණේරී, සික්ඛමානා, භික්ෂුණි උපසම්පදා ආදි දේවල් වලට සහභාගී වීම තහනම් යැයි නියමයක් පවා පැණවී තිබේ.

පාරිශුද්ධ ථේරීය සම්ප්‍රදාය හැර ශ්‍රී ලංකාවේදී භික්ෂුණි උපසම්පදාවට පත් කාන්තාවක් ගේ ගැටලුවක් නිසා බුරුමයේ ද 2004 වර්ෂය වන විට එ් ගැන කථා කිරීම වාරණය වී ඇත.

නමුත් 1998 දී සිදුවුණු එක් උපසම්පදාවක් තරමක් කරලියට ඇවිත් ඇති බවක් දක්නට ඇත. ඒ බුද්ධගයාවෙහි සිදු කළ භික්ෂුණි උපසම්පදාවක් නිසා ය.

නමුත් මෙතන සිදු කළ විනය කර්මයේ ගැටලු රාශියක් ඇත..

එයින් අංක එක නම් භාග්‍යවතුන් වහන්සේගේ දෙවන පැණවීමක් නිසා මේ කාලය වන විට භික්ෂුණි සංඝයාව උපසම්පදා කිරීම භික්ෂුන් වහන්සේලාට පමණක් කළ හැකි දෙයක් නොවී තිබුණු නිසා ය..

එයට භික්ෂුණි සංඝයාගේ සහභාගී වීමක් ද අත්‍යාවශ්‍යම ය..

මුල් කාලීනව භික්ෂුණිය උපසම්පදා වූ ක්‍රම කීපයක් දක්නට ලැබෙයි..

එයින් පළවෙනි උපසම්පදාව නම් අෂ්ඨ ගරු ධර්ම පිළිගැනීමෙන් මහා ප්‍රජාපතීන් වහන්සේ ලත් උපසම්පදාවයි. එය ශාස්තෘ නියමයෙන් සිදු විය.

මෙය භික්ෂුණි ශාසණය ආරම්භ වු අවස්ථාවේ ඒ උත්තමාවියට පමණක් ලබා දුන් සුවිශේෂී උපසම්පදාවකි. ඒ ක්‍රමයෙන් උපසම්පදාව ලැබුවේ මහා ප්‍රජාපතීන් වහන්සේ පමණි.

තවත් උපසම්පදා ක්‍රම දෙකක් භික්ෂුණින් කෙරෙහි අනුදැන වදාරා ඇති බව දක්නට ඇත..

ඒ දූතෙන උපසම්පදාව සහ අට්ඨවාචක උපසම්පදාව ය.

මේ උපසම්පදා දෙකම උභතෝ සංඝයාගෙන් හෙවත් භික්ෂු සංඝයාගෙනුත්, භික්ෂුණි සංඝයාගෙනුත් ලැබිය යුත්තක් ය.

කිසිසේත්ම එය ඒක පාර්ශවයක් වූ භික්ෂු සංඝයාට පමණක් කළ නො හැක්කක් ය.

මේ කොයි අයුරින් උපසම්පදා වූවත් පළමුව භික්ෂුණි සංඝයාගෙන් උපසම්පදාව ලබා දෙවනුව භික්ෂු සංඝයාගෙන් උපසම්පදාව ලැබිය යුතු ය.

ඒ බව විනය විනිච්ඡය ටීකාව, සාරත්ථදීපනිය, කංඛාවිතරණ පුරාණ ටීකාව වැනි තැන්වල " භික්ඛුණි සංඝෙ පඨමං උපසම්පජිත්වා පච්ඡා භික්ඛු සංඝෙ චෙ උපසම්පජ්ජති" යැයි බොහෝම පැහැදිලිව දක්වා ඇත.

මෙයින් පිරිසිදු භික්ෂුණි උපසම්පදාවකට උභතො සංඝයා හෙවත් භික්ෂුණි සහ භික්ෂු සංඝ යන දෙපිරිසේම සහභාගීත්වය අත්‍යාවශය බව සනාථ වේ.

අෂ්ඨ ගරුධර්ම වල ද සයවැනි ගරුධර්මයෙහි එය පැහැදිලිව "භික්ෂුණිය උභතො සංඝයාගෙන්ම උපසම්පදා විය යුතු" බව බුද්ධ නියමයක් සේ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ පණවා වදාළ සේක.

එපමණක් නොව භික්ඛුණී යන්නට අර්ථය ඉදිරිපත් කරණ භික්ඛුණී විභංගයම "සමග්ගෙන උභතොසඞ්ඝෙන ඤත්තිචතුත්ථෙන කම්මෙන අකුප්පෙන ඨානාරහෙන උපසම්පන්නාති භික්ඛුනී. තත්‍ර යායං භික්ඛුනී සමග්ගෙන උභතොසඞ්ඝෙන ඤත්තිචතුත්ථෙන කම්මෙන අකුප්පෙන ඨානාරහෙන උපසම්පන්නා, අයං ඉමස්මිං අත්ථෙ අධිප්පෙතා භික්ඛුනීති" යැයි උභතො සංඝයාගෙන් පෙර කියූ පිළිවෙලින් උපසම්පදාව ලැබූයේ යමෙක් ද, ඇයට භික්ෂුණිය යැයි ව්‍යවහාර කරන බව පැහැදිලි කොට ඇත.

එය "භික්ඛුනී නාම උභතොසංඝෙ උපසම්පන්නා" යනුවෙන් වඩාත් පැහැදිලිව එහිම දක්වා ඇත.

දැන් මම පෙර කියන්නට තැත් කළ කථාවට බසිමි.

බුද්ධගයාවෙහි සිදු කළා යැයි කියන මෙම කාන්තා උපසම්පදාවට මේ උභය සංඝයාම (භික්ඛුණී සංඝයා යැයි ව්‍යවහාර මාත්‍රික) සහභාගී වී සිටියේ ය. නමුත් පොලොන්නරු යුගයේ අතුරුදන් වූ සුපිරිසිදු ථේරවාදී භික්ෂුණි සංඝයා වහන්සේලා අවස්ථාව නියෝජනය කිරීම පිණිස නැවත 1998 දී එළියට ආවේ කෙසේ දැ යි විමසිය යුතු ය.

ඒ තායිවානයෙන් ගෙන් වූ මහායාන සම්ප්‍රදායක් අනුගමනය කළ ධර්මගුප්තික නිකායේ සාමාජිකාවන් ගේ සම්බන්ධ වීමකිනි. ඔවුන් පිරිසිදු ථේරවාදී සම්ප්‍රදායේ භික්ෂුණින් වහන්සේලා නොවෙති.

මේ චීන ජාතික ධර්මගුප්තිකයන්ගේ විනය පිටකය ද ථේරවාදී විනය පිටකයට වෙනස් ය. ධර්ම මාර්ගයද බෝසත් පාරමිතා සමාදන් වීමක් හා බැඳුණේ වෙයි.

ඒ ධර්ම ගුප්තිකයනුත්, ථේරවාදීනුත් සමාන සංවාසකයන් ද නොවන බව දත යුතු ය.

"චතුවග්ගකරණං කම්මං නානාසංවාසක චතුත්ථො කම්මං කර්‍යෙය, අකම්මං න ච කරණීයං"

සමාන සංවාසක නොවන අයට විනය කර්ම සිදු කිරීමක් නම් සසුනෙහි නැත. කළහොත් අවිනය කර්මයකි. අසිද්ධ විනය කර්මයකි.

එනිසා මේ ධර්මගුප්තිකයන් යොදාගෙන කළ උපසම්පදාවේ නෛතික භාවයක් හෝ පිළිගැනීමක් අපට ඇති කර ගත නොහැක.

ඔවුන් භික්ෂුණින් යැයි පිළිගන්නේ නම් පිළිගත හැක්කේ ⁣ලක්දිව පවතින සුපිරිසිදු ථේරවාදී පරපුරෙන් පැවතගෙන එන සම්මා සම්බුද්ධ ශාසණයේ භික්ෂුණින් ලෙස නොව, සංකර වූ මහායාන නිකායක් වූ ධර්මගුප්තික නිකායේ භික්ෂුණින් ලෙස ය. ඒවා අපට අගයක් නැති කරුණු ය. නිසි වටිනාකමක් දිය නොහැකි ප්‍රතිපදා ය.

මා මේ බව ලියන්නේ ගතානුගතික විරෝධයක් පෑමට නොව, මට ද මේ භික්ෂුණි පැවිද්ද නැති කම ගැන සංවේගයක් අැත. නමුත් මෙකල එය ලබා ⁣දී ඇති පිළිවෙල ගැන නම් දැඩි විරෝධයක් ඇත.

දැන් ඔවුහු ථේරවාදී භික්ෂුණින් වහන්සේලා නොවන නිසා ඔවුන්ගේ ඊළඟ අභිප්‍රාය වූයේ මේ ථේරවාදය ඇතුලට රිංගා ගැනීම ය.

ඒ අරමුණ පූර්ණ කරගැනීම පිණිස ඔවුන් විසින් දෙවන ක්‍රමයක් අනුගමනය කර පෙර කී සසුන් අනුලොම් නොවූ උපසම්පදාවට පත් වූ කාන්තාවන් ගෙනවිත් සාරානාත් වලදි පාලි කර්ම වාක්‍යය යොදාගනිමින් ථේරවාදී භික්ෂුන් වහන්සේලා විසින් පමණක් නැවත උපසම්පදා කරන ලදි.

ඔවුන්ට ද පළමු උපසම්පදාවේ සිදු වු අඩුව දැනී ඇති සේ ය.

නමුත් දෙවනුව කරන ලද එ් උපසම්පදාව ද සිද්ධ භාවයට පත් නොවු එකක් ය. ඊට කරුණු කෙළවරක සිට දැක්විය හැකි වුවත් එකම කථා වස්තුකින් එය විසඳන්නෙමි.

ඊට කදිම නිදසුන නම් මිහිදු මා හිමියන්ගේ ආගමනයෙන් පසු ලක්දිව ඇතිවු විවිධ ආගමික පෙරලීන් සමගම පැවිද්දට පෙරළුනු සිතක් ඇතිවුණු අනුලා දේවිය රජු හරහා මිහිඳු මාහිමියන්ගෙන් පැවිද්ද ආයාචනා කළ කල පසු "අකප්පියා මහාරාජ ඉත්ථිපබ්බජ්ජා භික්ඛුනො" යනුවෙන් මිහිඳු මහ රතහන් වහන්සේගෙන් ලත් තියුණු පිළිතුර ය.

"ස්ත්‍රීන් පැවිදි කරවීම භික්ෂූන්ට අකැපැය" යන්න කියවුණු එයින් භික්ෂුණි පැවිද්ද සංඝයා විසින් කළ නොහැකි නිසා (මේ පැවිද්ද යන වචනයෙන් සාමණේරී පැවිද්ද ද අර්ථ ගැන්වෙයි) ඒ සඳහා සංඝමිත්තා මහ රහත් මොහණින් වහන්සේව ගෙන්වීම සුදුසු බව මිහිඳු මහ රහතන් වහන්සේ විසින් සිහිපත් කොට ඇත.

උපසම්පදාව නම් කිසිසේත් ම භික්ෂු සංඝයාට තනිව කළ නොහැක්කක් බව මම කලින් සිහිපත් කළෙමි.

සාමණේරි පැවිද්ද ගැන ද මෙතැන සිහිපත් කලේම සමන්තපාසාදිකාවේ එන කරුණක් අලලා ය.

සමන්ත පාසාදිකාවේ යස කුල පුත්‍රයාගේ පැවිද්ද ගැන සඳහන් වන තැන "පුරිසඤ්හි භික්ඛුතො අඤ්ඤො පබ්බාජිතුං න ලභති, මාතුගාමං භික්ඛුනිතො අඤ්ඤො" යනුවෙන් එහි පුරුෂයෙක් පුරුෂයෙක්ගෙන් පමණක් පැවිද්ද ලබන්නාක් මෙන් ස්ත්‍රිය ස්ත්‍රියකගෙන්ම පැවිද්ද ලබයි යන්න සිහිපත් කොට ඇත.

මේ 'පබ්බජ්ජා' යන වචනය සාමණේරී බවට පත් වීම, උපසම්පදාවට පත්වීම යන අර්ථයෙන් භාවිත වී ඇත.

එසේනම් මේ අනුව වර්ථමානය වන විට සාමණේරී පැවිද්දක් හෝ උපසම්පදාවක් සිදු කිරීමක් ගැන කථා කිරීමට හැකියාවක් නැත.

එය එසේ නම් කර ඇති භික්ෂුණි උපසම්පදාව ද ථේරීය වංශය ඉක්මවා කළ අවිනය කර්මයක් බව සියල්ලෝ දත යුතු ය.

එයින් වුණු කාන්තා උපසම්පදාවක් නම් නැත.

එසේ නම් බුදු සසුනට බොහෝ උපකාර ඇති කාන්තාව බුදු සසුනෙන් පහ වී ද ? නැත. එසේ නො සිතිය යුතු ය.

එයට ද්වීතියික ක්‍රමයක් මහා කරුණා ශාසණයේ පුතණුවරුන් වන ථේරීය සංඝයා වහන්සේලා විසින් දක්වා ඇත.

ඒ දස සිල් මෑණිවරු ලෙස නෙක්ඛම්ම පිළිවෙතේ යෙදීමේ පහසුවයි.

නමුත් මෙය සාමණේරී පැවිද්ද හෝ උපසම්පදා සහිත භික්ෂුණි භාවයක් සේ වරදවා ගැනීම නම් කිසි සේත් නො කළ යුත්තකි. කළහොත් නිසැකවම ඔවුන්ට අපාගාමී වන්නට සිදුවනු ඇත. එ් ගැන කරුණු පහතින් දක්වමි.

දස සිල් මෑණිවරුන්ගේ පිළිවෙත ලංකාවට පැමිණෙන්නේ 20 වන ශතවර්ෂය ආරම්භයේදී ය.

එ් බුරුම "ථීල ශින්" සම්ප්‍රදායෙන් ය. ථීල ශින්වරියන් යනු බුරුමයේ සිටින දස සිල් මාතාවන් ය. ඔවුන් ගිහිත් නොවන පැවිදිත් නොවන අයවලුන් කොට්ඨාසයක් ය. එසේ පැවසීමට හේතු කීපයක් ඇත. ඔවුන් සිල් සමාදන් වන ආකාරය සාමණේරයන්ටත් ගිහියන්ටත් වෙනස් බැවිනි.

ඔවුන් පොරවන රෙදි කැබැල්ලද රෝස පාට එකකි. එය භික්ෂුවගේ සිවුරකට නම් අකැප වර්ණයකි. බුරුමයේ නම් ගිහි අයගේ සමීප මට්ටමකට දමාගෙන මොවුන්ට සලකන බව ද නිරීක්ෂණය කරන විට කරන ආමන්ත්‍රණ ආදියෙන් හැඟෙයි.

තායිලන්තයේ ද මෙවැනිම පිරිසක් සිටින අතර ඔවුන්ව "මාඉ චිවරියන්" ලෙස හඳුන්වයි.

ඔවුන් සුදු වස්ත්‍ර පොරවන අතර හිස මුඩු ගා අටසිල් සමාදන්ව සිටිති.

භික්ෂුන්ට මෙන් නොමිලේ ලබාදෙන වෛද්‍ය පහසුකම්, ප්‍රවාහන පහසුකම් ඒ රටේ ඔවුන්ට හිමිවන්නේ නැත.

නමුත් ලක්දිව තත්වය මීට මදක් වෙනස් ය. ලක්දිව ඔවුන්ව මෙතරම් පහතට දමාගෙන සලකන්නේ නැත. ඇතැම් විට ඒ අනුකම්පාවම ඔවුන් වරදවා ගෙන ඇතැයිද සිතමි.

අණ්ඩ දැමූ, කඩ කැපූ සිවුරු පොරවන ගණනටම පත් නොවුණ ද ඔවුන්ගේ සිවුරු වර්ණය භික්ෂුන් වහන්සේලාට සමීප ආකාරයකින්ම දැන් දැන් යොදා ගැනීමට තරම්ම ඔවුන් වර්ධනය වී ඇත.

එපමණක් නොව ඇතැමුන් ඔවුන්ට ආමන්ත්‍රණය කරන්නේ ද 'මෙහෙණින් වහන්ස' යනුවෙනි. එය නම් බරපතල වරදකි. අනිත් රටවල මෙන් නොව ධර්ම දේශණා වලට පවා සම්බන්ධ වන මොවුන්ට භික්ෂුණින් වහන්සේ යැයි ද ඇතැමුන් විසින් ආමන්ත්‍රණය කරනු දක්නට ලැබෙයි. ඇතැමුන් එයින් මුලාවට පත්ව සංඝ ලාභ පවා පරිහරණය කරති.

කෙසේ නමුත් මොවුන්ට ථේරීය සම්ප්‍රදායක් හිමි බව කිව යුතු ය. නමුත් ඔවුන් කිසිවිටක සාමණේරී හෝ උපසම්පදා වශයෙන් පැවිද්දන් නොවෙති. ගිහියන් ද නොවෙති. ගිහි ගෙදර අත්හැර දමා පැවිද්ද අපේක්ෂාවෙන් පිළිවෙත් පුරන පණ්ඩුපලාසකයන් මෙනි.

ඔවුන් සාමාන්‍ය උපාසකම්මලා නොවෙති. දිවි හිමියෙන් බ්‍රහ්මචාරී සීලයක් සමාදන්ව නෙක්ඛම්මාධ්‍යාශයෙන් පිළිවෙත් පුරණ සිල්වතුන් පිරිසකි. නමුත් සංඝයා ගණයට නම් නොයන බව අවධාර⁣ණයෙන් කිව යුතු ය. ගිහි පිනිවතුන් විසින් වන්දනා මානාදියට සුදුසු ය.

ඇතැම් දස සිල් මෑණිවරුන් "ඉමං කුටි සේනාසනං භික්ඛු සංඝස්ස දේම" යනුවෙන් පූජා කළ සංඝාරාම වල පවා වැඩ වසති. ලෝහ ගුලි ගෙන ගිලීම ඊට වඩා සැප සහගත ඇති බව සිතමි. සංඝයාගේ දේවල් පරිහරණය ගිහියන්ටවත්, සංඝ නොවන දස සිල් මෑණිවරුන්ටවත් ලබා දෙන අනාගතය සුවදායක එකක් නොව, භයානක එකකි. කරලෝම, සුචිලෝම යක්ෂයන්ගේ කතා වස්ථූන් ඔවුන්ට සිහිපත් කළ යුතු ය.

සංඝයා නියෝජනය කරන අපටවත් ගරු භාණ්ඩයක ශරීරය ස්පර්ශ කිරීමට නොහැකි ය. මොවුන් ගැන කවර කථා ද ?

ඇතැමුන්ගේ නමට ඇති තානාන්තර බුදුරජාණන් වහන්සේටවත් ⁣නො තිබුණු ඒවා ය.

මේ සා මුලාවකින් පසුවන අහින්සකාවියන් ගැන අනුකම්පාවෙන්ම මේ ලිපිය ලියූවෙමි.

ඔවුන් විසින් ප්‍රවේසම් විය යුතු ය.

ඔවුහු කිසිවිටක භික්ෂුණි පැවිද්ද කියන තැනට යන්නේ නැත. ඒ බව පළමුව දත යුතු ය.

සිල් මෑණිවරු යනු සාමණේරී හෝ භික්ෂුණින් වහන්සේලා නොවන බවත් කිසිදු දිනයක ඔවුන්ට සාමණේරී හෝ භික්ෂුණි පැවිද්ද නො ලැබෙන බවත් ගුරුවරුන් විසින් මෙත් සිතින් සිහිපත් කර කඩ කැපූ චීවර වෙනුවට පණ්ඩුපලාසකවරු භාවිතා කරන ආකාරයේ චීවර පාටට හුරු සුදුසු ඇඳුමක් සකස් කළ යුතු ය. එය චීවර රෙද්දක් නොවීම ඉතාම යහපති.

පෙර නම් එයට මැටි වර්ණය වැනි වර්ණයක් යොදාගෙන අැති බව දක්නට ඇත. එය ඉතාම සුදුසු බව සිතමි. නමුත් එය දැනට ලක්දිව චීවර ⁣වර්ණය ලෙස භාවිතා වන රතු, කහ පාටට හුරු බව, කොස් පඬු පාට හෝ තැඹිලි පාට නොවීම ඉතා යහපත් ය.

බුරුමයේ මෙන් දම්පාට ගිහි වැනි ඇදුමක් ඔවුන්ට නුසුදුසු බව සිතන්⁣⁣නේ ඔවුන් හුදු ගිහියන්ම නොවන බැවිනි. පැවිද්දට වන් කුල පුතුට පණ්ඩුපාලස අවධියේදී පාත්‍ර පියන පවා ලබා දීමට හැක. මොවුන්ටත් ඒ සේ සැලකීමේ වරදක් නොදකිමි. ථේරවාදී සසුනෙන් ඔවුන්ද පිළිසරණක් ලැබිය යුතු බැවිනි.

ඔවුන්ව පිරිවෙන් ආදී අනාරක්ෂිත අධ්‍යාපන ක්‍රමවේද වලින් වැලක්විය යුතු අතර ඇවැසි නම් ඒ අධ්‍යාපනය ගිහිව ලැබිය යුත්තක් බව සලකා පිලිවෙලින් 'ශාසනාවතරණය, චතුරාර්‍ය සත්‍යය, බෞද්ධයාගේ අත්පොත, විදර්ශණා භාවනා පොත, පටිච්ච සමුප්පාද ධර්ම ආදී පොත් පාඩම් කරවිය යුතු අතර ත්‍රිපිටකාචාර්ය වැනි ධර්ම ශාස්ත්‍රීය පැත්තට යොමු කරවීම මැනවි.

සිල් සමාදන් කරවීමේදී "පබ්බජ්ජා දස සීලං" යැයි නොකියා "නෙක්ඛම්ම දස සීලං" යැයි සමාදන් කරවිය යුතු අතර පැවතගෙන එන දස සිල් මෑනියන් කෙනෙක් ප්‍රධාන කොටගෙන එය කරවීමම යහපති.

කිසිම අවස්ථාවක භික්ෂුව සමග සම අසුන් නොදැරිය යුතු බවට දැනුවත් කිරීමත් අඤ්ජලිකරණීය ආදි වතින් සරු ලෙස ඔවුන්ව පෝෂණය කිරීමත් ගුරුවරුන් සතු වගකීමක් බව සිහි තබා ගැනිම මැනවි.

මෙවැනි පිළිවෙලකට දස සිල් මෑණිවරු යොමු කල හැකිනම් තවත් කාලයක් කාන්තාවන්ට විමුක්තිය උදාකරගත හැකි ක්‍රමවේදයක් ලක්දිව පවතිනු ඇත. නැතිනම් ඔවුහුද අගාධයෙන් අගාධයකටම වැටී සසර ගමන අතරමන් කරගන්නා බවක් දැනටමත් අපට පෙනෙන්නට ඇත.

ඔවුන්ගේ ආරාම සඟ සතු කොට පූජා කිරීමෙන් වැළකි ඔවුන්ට පරිහරණය කිරීමට හැකි වනු පරිදි සකස් කරදීම ධර්ම විනය දත් පරාර්ථකාමීන් විසින් කළ යුත්තකි.

ඔවුන්ව නිසි ධර්ම මාර්ගයක හික්මවා එසේ අනුග්‍රහ කළ හැකි නම් එය කාන්තා පැවිද්ද හෝ නැති උපසම්පදාවක් ලබා දීම⁣ට අරගල කොට ඔවුන්ව අපාගාමී කරවනවාට වඩා ඔවුන්ගේ විමුක්තිය පිණිස පවතිනු ඇතැයි මේ කරුණු මෙසේ දක්වා අවසානයේ මම සිතමි.

ධර්මකාමීන් මේ දසසිල් මෑණිවරුන්ගේ සම්ප්‍රදාය පිළිබඳව බලවත්ව අවධානය යොමු කොට ඔවුන්ට ඒ සඳහා පහසුකම් සෑදීම කළ යුතු යුතුකමක් සේ හඟිමි..

කිසිවකු ගේ නෙත නො ගැටෙන සිල්මාතා ආරාම

කාන්තාවකට නිවන් මඟ ගමන් කිරීම වනාහි පුරුෂයකුට තරමේ පහසු කටයුත්තක් නොවේ. ඒ බව දන්නෝ ද කාන්තාවෝම ය. ඔවුන් හට ඇති බාධා කොපමණදැයි ගණනින් කියනවාට වඩා බාධා නැති ගණන කීම පහසු ය. විවාහපත් වූ කාන්තාවට විවාහය බාධාවකි. අවිවාහක වූවන් හට අවිවාහක බව බාධාවකි. කොතරම් ඕනෑකම තිබුනද ගිහිගෙය හැර පැවිදි වන්නට භික්ෂුණී ශාසනයක් ද අප රටේ දැනට නැත.

එහෙයින් ඔවුන් හට ඇති එකම පිළිසරණ සිල්මාතාවන් ලෙස හුදෙකලා වීමට ය. එහි ඇත්තේ ද අපමණ බාධාම ය.

ප්‍රත්‍යය ලැබෙන තැනට ප්‍රත්‍යය ගොඩ ගැසීමත් නො ලැබෙන තැනට නො දීමත් මිනිසුන් තුළ ඇති ගුප්ත ස්වභාවයකි යි රේරුකාණේ මහානාහිමියන් වහන්සේ වරක් පවසා තිබුණි. එය සත්‍යයක් ම ය.

ධර්මය ගවේෂණය කිරීමට බොහෝ අයෙක් නො පෙළඹෙන්නා සේ ම ප්‍රත්‍ය පහසුකම් නොමැති දුෂ්කර ස්ථානයන් ගවේෂණය කොට ඒ වෙත පහසුකම් සැළසීම ද දැකීමට දුර්ලභ කරුණකි.

කාන්තාවන් හා සැලකීමේදී භික්ෂූන් වහන්සේලාට පූජා කරන්නෝ බොහෝ ය. උන්වහන්සේලා රක්ෂා කරන්නා වූ උපසම්පදා ශීලය ඊට හේතුව ය. එහි කිසිදු වරදක් නැත. විචෙය්‍ය දානං සුගතප්පසත්තං - විමසා දන් දීම සුගතයන් වහන්සේ විසින් ප්‍රශංසා කර තිබේ.

සිල් ගුණදම් පුරන කාන්තාවන් කෙරෙහි සමාජයේ එතරම් සැලකිල්ලක් යොමුව නැත. විටෙක ඔවුන් හට නිග්‍රහ කරනුයේ භික්ෂූන් වහන්සේලාම ය. නො එසේ නම් කාන්තාවන්ම ය. (රහතුන් ය, මඟඵලලාභීය යි කියාගන්නා කාන්තාවෝ මෙහිදී ගණන් නො ගැනේ).

භික්ෂුණී පැවිද්දක් ලංකාවේ දැනට නැතත් දසසිල් මෑණිවරුන් යනු භික්ෂූන් වහන්සේලා මෙන් ම ගිහිගෙය හැර නෙක්ඛම්මය පුරුදු කරන, ගිහි ගෙයට අනුගත නො වී නිවන් මඟ වඩන්නට පුරුදු කරන තවත් කොට්ඨාශයකි. ඔවුන් හට භික්ෂුණීන් වහන්සේලා ලෙස පෙනී සිටිමින් ප්‍රත්‍යය භාර ගැනීමේ අවසරයක් නැතත් නිවන් මඟ යන පිරිසකට කරන උපකාරයක් ලෙසින් ලැබෙන යමක් භාරගැනීමේ වරදක් නැත.

එයින් ද ධර්ම දානය නම් ගිහි පැවිදි සිල්මාතා ආදි ඕනෑම අයෙකු වෙත බාධාවකින් තොරව ප්‍රදානය කිරීමේ හැකියාව ඇති හෙයින් රේරුකාණේ මහානාහිමියන් විසින් රචිත ධර්ම ග්‍රන්ථ (උපසම්පදා ශීලය, විනය කර්ම පොත, උභය ප්‍රාතිමෝක්ෂය යන ග්‍රන්ථ හැර) එකක් දෙකක් හෝ පූජා කිරීමට කැමති පින්වතුන් වෙත් නම් එම ස්ථානයන් හි නම් හා ලිපිණ පහත දැක්වෙන බෞද්ධ කටයුතු අමාත්‍යාංශයේ වෙබ් පිටුවෙන් ලබා ගත හැක.

http://www.dba.gov.lk/si/divisions/vihara-dewalagam-division?id=81

දිස්ත්‍රික්ක වශයෙන් සිල්මාතා ආරාම ගණන:

අනුරාධපුර - 79 අම්පාර - 22 ක`ඵතර - 48 කෑගල්ල - 46 කුරුණෑගල - 133 කොළඹ - 53 ගම්පහ - 71 ගාල්ල - 42 ත්‍රිකුණාමලය - 05

නුවරඑළිය - 09 පුත්තලම - 04 පොළොන්නරුව - 28 බදුල්ල - 42 මහනුවර - 57 මාතර - 30 මාතළේ - 16 මුළතිව් - 01

මොනරාගල - 47 රත්නපුර - 47 වව්නියාව - 01 හම්බන්තොට - 54

එකතුව - 835

(භික්ෂූන් වහන්සේලාට පූජා කරනු වෙනුවට සිල් මාතාවන්ට ප්‍රත්‍යය පූජා කිරීමට යැයි මෙයින් අදහස් නො කෙරේ. මෙහි අදහස් කරනුයේ හුදෙක් ධර්ම දානය ම ය).

✍ Author: Ven. Kirulapana Dhammawijaya Thero